دفتر بی‌معنی

تلویزیون را که روشن کردم دیدم بنده خدایی داشت می‌گفت: «الان که چند روز از ثبت‌نام گذشته می‌بینیم هنوز شور و نشاط نیست! هنوز اشخاص اصلی ثبت‌نام نکرده‌اند. این تیم پرسپولیس و استقلال است که اگر بازی داشته باشند، مردم به ورزشگاه آزادی می‌آیند، نه تیم‌های دسته چندم شهرستانی!».
البته مجری و مهمان دیگر برنامه ما را آرزو به دل نگذاشتند و به ایشان اسامی تراکتورسازی و سپاهان را یادآور شدند. ولی با خودم که فکر کردم دیدم این حرف را قبلاً خیلی جاهای دیگر هم شنیده‌ام! این‌که:

فقط اگر نامزد مورد نظر ما رأی بیاورد، انتخابات سالم برگزار شده، در غیر این صورت تقلب شده.
فقط آن کسی که تهرانی‌ها به او رأی می‌دهند، لیاقت رئیس جمهوری دارد، نه آن که شهرستانی‌ها و روستایی‌ها.
فقط اگر حزب مورد نظر ما در انتخابات مجلس شرکت کند، انتخابات پرشور است، و الا نه.
فقط اگر شخص مورد نظر ما تأیید صلاحیت شود، انتخابات آزاد است و الا نه.
فقط دولت مورد نظر ما نقطه قوت دارد، بقیه دولت‌ها سراسر نقطه ضعف اند.
فقط اگر فرد مورد نظر ما بیاید نامزد شود، انتخابات پرشور است، و الا سوت و کورترین انتخابات تاریخ ایران است. اصلاً منظور آقا از حماسه سیاسی همین آمدن شخص مورد نظر است! این جمله آخر که گفتم واقعاً یک بنده خدایی گفته ها! تعجب نکنید.

خلاصه این «فقط اگر»ها تبدیل به یک بیماری شده است. لذا اگر کسی دوای این بیماری را می‌داند، لطفاً زودتر اطلاع دهد تا ملتی را از نگرانی درآورد.

با تشکر