بیماری ای به نام «فقط اگر»!

تلویزیون را که روشن کردم دیدم بنده خدایی داشت می‌گفت: «الان که چند روز از ثبت‌نام گذشته می‌بینیم هنوز شور و نشاط نیست! هنوز اشخاص اصلی ثبت‌نام نکرده‌اند. این تیم پرسپولیس و استقلال است که اگر بازی داشته باشند، مردم به ورزشگاه آزادی می‌آیند، نه تیم‌های دسته چندم شهرستانی!».
البته مجری و مهمان دیگر برنامه ما را آرزو به دل نگذاشتند و به ایشان اسامی تراکتورسازی و سپاهان را یادآور شدند. ولی با خودم که فکر کردم دیدم این حرف را قبلاً خیلی جاهای دیگر هم شنیده‌ام! این‌که:

فقط اگر نامزد مورد نظر ما رأی بیاورد، انتخابات سالم برگزار شده، در غیر این صورت تقلب شده.
فقط آن کسی که تهرانی‌ها به او رأی می‌دهند، لیاقت رئیس جمهوری دارد، نه آن که شهرستانی‌ها و روستایی‌ها.
فقط اگر حزب مورد نظر ما در انتخابات مجلس شرکت کند، انتخابات پرشور است، و الا نه.
فقط اگر شخص مورد نظر ما تأیید صلاحیت شود، انتخابات آزاد است و الا نه.
فقط دولت مورد نظر ما نقطه قوت دارد، بقیه دولت‌ها سراسر نقطه ضعف اند.
فقط اگر فرد مورد نظر ما بیاید نامزد شود، انتخابات پرشور است، و الا سوت و کورترین انتخابات تاریخ ایران است. اصلاً منظور آقا از حماسه سیاسی همین آمدن شخص مورد نظر است! این جمله آخر که گفتم واقعاً یک بنده خدایی گفته ها! تعجب نکنید.

خلاصه این «فقط اگر»ها تبدیل به یک بیماری شده است. لذا اگر کسی دوای این بیماری را می‌داند، لطفاً زودتر اطلاع دهد تا ملتی را از نگرانی درآورد.

با تشکر

احساس تکلیف

کاروانی سوی پاستور می‌برد تشریف را                  کاروان آهسته رو حس می‌کنم تکلیف را

من چه دارم کمتر از آنان که نامزد می‌شوند؟         وعده دارم، پول دارم، هم کت و هم کیف را

ائتلافی می‌کنم با جمع و تفریق و جواب                   هر که باشد غیر من بر هم زنم تألیف را

گر صلاحیت ندارم خرده بر مسکین مگیر                     باز می‌کن ای برادر هر دو سوی قیف را

دستمالم گر کثیف است از فساد اقتصاد               با خود آوردم به جایش کیسه و هم لیف را

گفتمانم چون عدالت، توسعه، آزادی است                عالمی از من کند تمجید و هم تعریف را

تیره سازم تا نماند نقطه‌ای جز من سفید                  چاره سازم بر رقیبان تهمت و تضعیف را

در همایش‌های پرشورم جوان شرکت کند                      بعد از آن بازدید از نظمیّه و توقیف را

من که خود بازیگرم پس فیلم تبلیغی چرا؟        ساز یاران، رقص من، می‌سازم این تصنیف را

گر ریاست سهم من شد یا نشد هم لااقل            لایق مجلس که هستم! بذل کن تخفیف را

از قفای کاروان تا جا نمانم بنده هم                         رفع زحمت می‌کنم، کوته کنم توصیف را

حکایت آنان که تزویر می کنند

دانی حکایت آنان که تزویر می‌کنند؟                           شب خواب غرب بینند و تعبیر می‌کنند

این قصه نقل چپ و راست نیست                                      آنان به هفت رنگ تغییر می‌کنند

القابی از تجدّد و اصلاح می‌کشند                                        بنگر مورخین چه تقریر می‌کنند

در جنبش عدالتخانه گر دیر رسند                                           در انتهای واقعه تأثیر می‌کنند

گردون روزگار به رضاخان که می‌رسد                                تنویر فکر با نوک شمشیر می‌کنند

در انقلاب سرخ پابرهنه‌ها                                                 بعضاً به حدّ کافیه تکبیر می‌کنند

هنگام جنگ به قول حسینی که شاعر است                 در کافه‌های شهر همه تنویر می‌کنند

در آسیاب توسعه له شد گرسنه‌ها                            لیکن شکم برای ریاست سیر می‌کنند

خنجر به روی شیعه و اسلام می‌زنند                                   در روزنامه‌ها که تحریر می‌کنند

کج می‌روند در صراط‌های مستقیم                                   قرآن به رأی بادیه تفسیر می‌کنند

دانشگهی وسیله شود چو غائله                                     هیجده روز گذشته از تیر می‌کنند

گاهی لقب دهند عالی‌جناب سرخ                                گاهی ز وی حمایت و تقدیر می‌کنند

وقت مذاکره با گرگ و روبهان                                            سر را به رسم تواضع زیر می‌کنند

در کار بذل و بخشش امتیازها                                        در اخذ حق خود چه تأخیر می‌کنند

با این که شماره می‌شوند به انگشت دست                خود را درون قشر مدرن تکثیر می‌کنند

صندوق اگر به وفق مراد نیست کشور را                           هر روز به یک غائله درگیر می‌کنند

امسال هم به سان همیشه در تدارک‌اند                         نقشی بر آب دوباره تصویر می‌کنند

مردم برون پرده نشسته به چشم باز                          «تا خود درون پرده چه تدبیر می‌کنند»

پ.ن: بالاخره این روزا طبع شعر مون باز شد!